Σήμερα, πολλά πράγματα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Στην έξοδο αυτής της περιόδου κάτι φαίνεται να γεννιέται αλλά με τρόπο οδυνηρό. Το παρόν θρυμματίζεται αποσυντίθεται και εξαντλείται, ενώ κάτι άλλο, δυσδιάκριτο ακόμα θα προκύψει από τα ερείπια..
Είναι φανερό πως βιώνουμε μία μεταβατική εποχή όπου όλα «τελειώνουν», μία εποχή της οποίας κύριο χαρακτηριστικό είναι η αναμονή. Η αναμονή του «νέου» που θα προκύψει από τα «σαθρά ερείπια του χθες», το οποίο σταδιακά και με οδύνη αποσυντίθεται και εξαντλείται. Το παλιό αρνείται να αποσυρθεί, για αυτό τον λόγο για ένα χρονικό διάστημα όπου συνυπάρχει το παλιό και το νέο υπάρχουν τερατογεννέσεις.
Ο πόνος όμως εξανθρωπίζει... Έστω και εξ ανάγκης όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως οφείλουμε να αναζητήσουμε νέους τρόπους διαχείρισης του παρόντος αλλά και του μέλλοντος μας, καθώς είναι φανερό πως ζούμε στην εποχή όπου όλα «τελειώνουν»…
Το Διαδίκτυο σε μία τέτοια ιστορική συγκυρία έχει την δυνατότητα να παράξει μία νέα κοινωνία Ιδεών, καθώς καταργεί τις αποστάσεις, καταρρίπτει τα εθνικά σύνορα και προσφέρει σε κάθε άτομο το οποίο έχει δυνατότητα πρόσβασης σε υπολογιστή, την ικανότητα συμμετοχής στον Κυβερνοχώρο, όπου ανταλλάσσονται πληροφορίες ακαριαία απ΄ άκρη σε άκρη του πλανήτη. Ποτέ πριν το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης δεν ήταν τόσο άμεσα προσβάσιμο σε τόσους πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα. !
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο σήμερα γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για τον κόσμο από ότι οι πρόγονοί μας. Και όμως, φαίνεται όλο και περισσότερο, ότι εκείνοι γνώριζαν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, κάτι που μας διαφεύγει..
Το μέσο όμως παράγει αποτελέσματα σύμφωνα με την ορθή χρήση του. Ακόμα και εδώ όμως οι αρχαίοι μας είχαν προειδοποιήσει δια μέσω του μύθου του Νάρκισσου. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, ο νεαρός Νάρκισσος θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό..
Ο Ναρκισσισμός εκφράζεται σήμερα δια μέσω των social media και είναι πλέον ψηφιακός. Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.
Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης.
Ο ναρκισσισμός ξεσπά και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Έχουμε να κάνουμε με την εκδίκηση του κοινού θνητού, του μέσου ανθρώπου, ο οποίος, ζηλεύοντας και χλευάζοντας επί χρόνια τη ζωή των σταρ, τώρα έχει βαλθεί να τους αντιγράψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. (Ι)
Καμία καινοτομία καμία πρωτοτυπία, πιθηκισμός και «ετεροκαθορισμός» και παθητικότητα.
Ο κόσμος μας ζει μία επαναστατική αλλαγή, -μία περίοδο «δημιουργικής καταστροφής που χαρακτηρίζεται από την κατάλυση μέσα από σημαντικές τομές στις βασικές δομές των κοινωνιών. Η αλλαγή βρίσκεται παντού και είναι επική. Καθώς ο άνθρωπος είναι πλέον ο μέγας μεταποιητής, τόσο της φυσικής όσο και της «μεταφυσικής» πλανητικής ισορροπίας, βρισκόμαστε ταυτόχρονα και σε μία περίοδο ανθρωπιστικής αλλά και «πλανητικής εκτάκτου ανάγκης», όπου το μέλλον του ανθρώπου και του πλανητικού οικοσυστήματος βρίσκεται σε μία ευαίσθητη ισορροπία.
Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο, πως στην ακμή κάθε νέου αιώνα όπως του εικοστού πρώτου αιώνα που διανύουμε, πάντα υπάρχουν συγκρούσεις, επαναστάσεις, πόλεμοι, κ.λ.π, διότι οι κοινωνίες αλλάζουν οι ανάγκες μας αλλάζουν, συνεπώς τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά μοντέλα οφείλουν και αυτά να αλλάξουν. Μοντέλα πάνω στα οποία έχουν δομηθεί τεράστια συμφέροντα τα οποία φυσικά θέλουν να συντηρήσουν. Στο παρελθόν αυτό εκφράστηκε με επαναστάσεις και πολέμους.
Τα πάντα κινούνται σε κύκλους, το νέο θα προκύψει από τις στάχτες του χθες, κάθε νέα γέννα έρχεται με πόνο, καλωσορίζουμε όμως την νέα ζωή την αλλαγή, δεν γίνεται διαφορετικά αυτό λέγεται εξέλιξη…. Κάτι γεννιέται και κάτι πεθαίνει, και το αποτέλεσμα είναι βαθιά αβέβαιο.
Από ιστορικής απόψεως για να αλλάξει ένα πολιτικό σύστημα και να αναδειχθούν νέες πολιτικές δυνάμεις χρειάζεται μία δεκαετία, θα αντέξουμε άραγε..;
Αν και στη διάθεσή μας υπάρχουν αρκετοί πόροι και γνώση για να διέλθουμε αυτή την απαιτητική ιστορική στιγμή κάτι φαίνεται να είναι κρυμμένο. Και ο «ιερός μυστικός αυτός τόπος», βρίσκεται μέσα μας. Αφορά τη ίδια μας την ύπαρξη την αναγνώριση της πραγματικής μας φύσης και την ιεράρχηση των πραγματικών μας αναγκών. Η Φύση έχει ήδη κυριαρχηθεί, από τον άνθρωπο όχι όμως και η εσωτερική πραγματική μας φύση. Αυτή ακόμα αναζητείται, στην πραγματικότητα είμαστε πιο μακριά της από ποτέ.
Οι παλαιότεροι αν και μόλις είχαν βγει από τις σπηλιές το γνώριζαν, τα πάντα βρίσκονται μέσα μας υποστήριζαν. Σήμερα η χρονική απόσταση από την εποχή ων σπηλαίων είναι μεγάλη, παρόλα αυτά οι σπηλιές βρίσκονται ακόμα στο υποσυνείδητο μας, η εκδίκηση του ερπετοειδούς εγκέφαλου, τα ίδια πάθη μας κυριεύουν , οι σπηλιές δεν βγήκαν ποτέ από μέσα μας…
Στη θέση της άλλοτε πανίσχυρης «Προμηθεϊκής» βούλησης για τη δύναμη, που χαρακτήριζε τον νεωτερικό άνθρωπο στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής του καμπύλης, έχει μείνει η αγχώδης εσωτερική αναζήτηση νέων, όλο και πιο ηδονικών μορφών αυτοανάλωσης της επιθυμίας. Είναι ένας ηδονιστικός αυτομηδενισμός. Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο. Ο μηδενισμός μεταβάλλεται έτσι σε πανδημική ψυχοπαθολογία στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ασθένεια κοινωνική. Ασθένεια του πολιτισμού, η οποία δεν επιδέχεται θεσμική αντιμετώπιση, η θεραπεία της εξαρτάται πλέον από την αλλαγή των θεσμών αλλά από την αλλαγή των ψυχών: από μία μεταφυσική επανάσταση/μεταστροφή. (ΙΙ)
Η «ευτυχία» αναζητείται σε εξωγενείς παράγοντες, αναζητείται έξω από εμάς. Ο άνθρωπος αν και πεπερασμένος οι ανάγκες και οι επιθυμίες του είναι απεριόριστες, εκ προοιμίου συνεπώς η «μάχη είναι χαμένη. Ο Jorge Bucay, μας μεταφέρει μια σχετική διδακτική παραβολή :
«Ο μύθος λέει ότι πριν ακόμα υπάρξει η ανθρωπότητα, μαζεύτηκαν διάφορα τελώνια για να σκαρώσουν μια φάρσα. Λέει ένα από αυτά: «Πολύ σύντομα θα δημιουργηθούν οι άνθρωποι. Δεν είναι δίκαιο να έχουν τόσες αρετές και τόσες δυνατότητες. Κάτι πρέπει να κάνουμε για να τους είναι πιο δύσκολο να πάνε μπροστά. Να τους γεμίσουμε διαστροφές κι ελαττώματα… Αυτό θα τους καταστρέψει».
Το μεγαλύτερο στα χρόνια τελώνιο, λέει:
«Προβλέπεται να έχουν ελαττώματα και διπροσωπία αλλά αυτό θα τους κάνει απλώς πιο ολοκληρωμένους. Νομίζω οτι πρέπει να τους στερήσουμε κάτι που, όπως και να ’ναι θα τους κάνει να ζουν κάθε μέρα κι από μια καινούργια πρόκληση».
«Τι πλάκα θα ’χει!!!» είπαν όλα μαζί.
Αλλά ένα νεαρό και πονηρό τελώνιο, από μια γωνιά, σχολιάζει:
«Πρέπει να τους πάρουμε κάτι σημαντικό… αλλά τί;»
Μετά από πολλή σκέψη, το μεγαλύτερο αναφωνεί:
«Το βρήκα! Θα τους πάρουμε το κλειδί της ευτυχίας».
«Θαυμάσια… φανταστική… καταπληκτική ιδέα!» φωνάζουν τα τελώνια χορεύοντας γύρω από ένα τεράστιο καζάνι.
Το γέρικο στοιχειό συνεχίζει:
«Το πρόβλημα είναι πού να το κρύψουμε για να μη μπορέσουν να το βρουν».
Το πρώτο τελώνιο ξαναπαίρνει το λόγο:
«Να το κρύψουμε στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού του κόσμου».
Αμέσως, όμως, ένα άλλο τελώνιο απαντά:
«Όχι. Μην ξεχνάτε πως θα έχουν δύναμη και θα είναι πεισματάρηδες. Εύκολα, κάποια στιγμή, μπορεί ν’ ανέβει κάποιος και να το βρει, κι άμα το βρει ένας θ’ ακολουθήσουν όλοι, και τότε πάει, τελείωσε η πρόκληση».
Ένα τρίτο τελώνιο προτείνει:
«Να το κρύψουμε στο βυθό της θάλασσας».
Ένα τέταρτο, παίρνει το λόγο και απαντά:
«Όχι. Θυμηθείτε πως είναι περίεργοι. Κάποια στιγμή θα κατασκευάσουν μια συσκευή για να μπορούν να κατεβαίνουν στο βυθό, και τότε θα το βρουν πολύ εύκολα».
Το τρίτο τελώνιο λέει:
«Να το κρύψουμε σε έναν πλανήτη μακριά από τη Γη».
Οι άλλοι όμως απαντούν:
«Όχι. Μη ξεχνάς την ευφυία τους. Μια μέρα, κάποιος θα κατασκευάσει ένα πλοίο με το οποίο θα μπορούν να ταξιδέψουν σε άλλους πλανήτες και θα το ανακαλύψουν».
Ένα γέρικο τελώνιο που είχε μείνει μέχρι τώρα σιωπηλό κι αφουγκραζόταν τις προτάσεις των άλλων, σηκώνεται, πάει στο κέντρο και λέει:
«Νομίζω πως ξέρω που πρέπει να το βάλουμε για να μην μπορέσουν πραγματικά να το βρουν. Πρέπει να το βάλουμε εκεί που δεν θα έψαχναν ποτέ».
Γυρνάνε όλοι έκπληκτοι και ρωτάνε μ’ ένα στόμα:
«Πού;»
Το γέρικο τελώνιο απαντά:
«Θα το κρύψουμε μέσα τους… πολύ κοντά στην καρδιά τους…»
Τα χειροκροτήματα πολλαπλασιάζονται, κι αρχίζουν να γελάνε όλα μαζί:
«Χα.. χα.. χα..! Θα ψάχνουν να το βρουν απ’ έξω, απελπισμένοι, και δεν θα ξέρουν πως το έχουν συνεχώς μαζί τους».
Μήπως λοιπόν το «κλειδί της επερχόμενης αλλαγής», είναι ο τρόπος που θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τόσο τον πραγματικό μας εαυτό κατακτώντας την αυτογνωσία και την αυτοπραγμάτωση , όσο και τη θέση μας στο σύμπαν;
Μήπως αυτή η περίοδος δεν αφορά τίποτα άλλο παρά μία καθοριστική μεταμόρφωση της κοσμοθεωρίας μας, και την ανάδυση αυτής που θα πάρει τη θέση της;
Καλώς ήρθατε στην εποχή του Υδροχόου…!!
Παραπομπές:
Ι. BHmagazino 21/9/14
ΙΙ.Θεόδωρος Ζίακας ο σύγχρονος μηδενισμός
