Θες να παρέμβεις να διορθώσεις πολλά, κάθε φορά που το κάνεις όμως αντιλαμβάνεσαι ότι το σύστημα έχει τους τρόπους να σε χρησιμοποιεί, να εμπορεύεται ακόμα και την πιο αγνή σου πράξη. Η κοινωνία των αγορών είναι αμείλικτη, αδηφάγα και περιφρονεί το κάθε τι που δεν προσφέρει κέρδος.
Κι εσύ στέκεις αδύναμος κι απελπισμένος μπροστά σε έναν καταιγισμό κυνισμού και απανθρωπιάς, ελπίζοντας πια σε ένα θαύμα.
Την ίδια στιγμή ακούς και διαβάζεις πολλά για συνωμοσίες και μοχθηρά σχέδια που υφαίνονται στο παρασκήνιο κι ή αίσθηση της ανημποριάς σου μεγαλώνει. Τι μπορείς να κάνεις εσύ απέναντι στους τόσο καλά στημένους μηχανισμούς της εξουσίας;
Παντού σκοτάδι
Η ζωή σου έχει αρχίσει να μοιάζει με παραμύθι του Άντερσεν, όχι όμως όπως θα ήθελες και θα ήθελα, με το Ασχημόπαπο που έγινε κύκνος, όσο με το Κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Παντού παγωνιά
Σε έβαλαν να καις τα τελευταία σου σπίρτα για να ζεσταθείς σε έναν παγωμένο κόσμο συμφερόντων. Για να φωτίσεις το σκοτάδι που σε περιβάλλει, έστω και για μια στιγμή. Κι εσύ έφτασες να καις το τελευταίο σου όνειρο, γιατί ποθείς να το ζήσεις κι ας κρατά όσο η φλόγα ενός σπίρτου.
Ένα όνειρο πραγματικής αγάπης, που ποτέ σου δεν ένοιωσες γιατί έμαθες να την παντρεύεις με το κέρδος και το συμφέρον. Έμαθες να την εξαρτάς από τα απωθημένα και τα «φαντάσματα» σου.
Ένα όνειρο πραγματικής ελευθερίας που ποτέ σου δεν έζησες, γιατί πάντα στην έκλεβαν λίγο πριν την αγγίξεις.
Σου είπαν πολλές φορές πως λευτερώθηκες, μα στην πραγματικότητα άλλαζες αφεντικά. Και κάθε σου «ζήτω» είχε την ίδια κι απαράλλακτη υπογραφή:
Ο δυνάστης απέθανε, ζήτω ο δυνάστης!
Μπροστά σου ξεπηδούν αρματωμένες φιγούρες, σκιές που ροβολάνε στα κάστρα φωνάζοντας:
Ελευθερία ή θάνατος!
Το έπος του 21, το έπος του 40...
Σε παρασέρνουν να χορέψεις μαζί τους, να κάνεις την απόγνωση σου οργή και την θλίψη σου μίσος, να καταστρέψεις συθέμελα, να ξεριζώσεις το κακό και το άδικο.
Μα δεν είναι ο πόλεμος που θα σε σώσει, όπως δεν σε έσωσε ποτέ μέχρι τώρα κι ας ακούς από μικρό παιδί για τους ένδοξους προγόνους σου που έδωσαν νικηφόρες μάχες και σφράγισαν την Ιστορία με τα κατορθώματα τους.
Όσες φορές κι αν νίκησαν, όσες φορές κι αν νίκησες, έφτασε κι η ώρα της πικρής ήττας που γκρέμισε την κυριαρχία τους, γιατί καμιά κοσμική εξουσία δεν κρατά αιώνια.
Έμεινε όμως και κάτι πραγματικά αήττητο, το πνεύμα τους, το πνεύμα σου. Ο πολιτισμός και οι αξίες τους είναι που σε τρέφουν μέχρι σήμερα, η πνευματική τους ανδρεία είναι η πολύτιμη κληρονομιά σου κι όχι η πολεμική τους αρετή. Κι αυτή είναι που σε κατατάσσει στην στρατιά των ελπίδων για το αύριο.
Λαός χωρίς όραμα είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί όσες φορές κι αν νικήσει στα πεδία των μαχών.
Όταν προστάξει ο ουρανός, το ίδιο σύστημα που τώρα στέκει μπροστά σου παντοδύναμο, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Η Δύση και ο κλεμμένος πολιτισμός της θα πνιγεί, θα αυτοκτονήσει, αφήνοντας πίσω της τα ερείπια της ματαιοδοξίας της.
Οι τρανοί παγκοσμιοποιητές θα ηττηθούν από την ίδια τους την απληστία κι ο τροχός της Ιστορίας θα σου χαμογελάσει ξανά.
Μα αυτή η ώρα αργεί και το μόνο που μπορείς να πετύχεις άμεσα με την βίαιη αντίσταση σου είναι να προστεθείς στο πάνθεον των ηρώων, που η στάση τους έγινε παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Το θες πραγματικά αυτό, θες να κάψεις το τελευταίο «σπίρτο» σου για να συναντήσεις τον Θεό σου ή μήπως θα ήταν καλύτερα να φερθείς πιο έξυπνα;
Γιατί μπορείς να κτίσεις μικρές φωλιές που μέσα τους θα συντηρείται η φλόγα μιας αλλιώτικης ζωής κι ο σπόρος ενός αύριο που μπορεί να είναι καλύτερο. Μπορείς και πρέπει να φτιάξεις το «κρυφό σχολειό» σου γιατί θα νικηθείς οριστικά μόνον όταν αποκοπείς από τις ρίζες σου και χάσεις την πνευματικότητα σου. Κι αυτή είναι που προσπαθούν να σου ξεριζώσουν, να σε κάνουν ένα πειθήνιο ρομποτάκι χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα, χωρίς καρδιά. Ένα απλό εξάρτημα της μηχανής τους.
Εδώ είναι που μπορείς και πρέπει να αντισταθείς, μεταλαμπαδεύοντας την φλόγα της καρδιάς σου στις επόμενες γενιές, μέχρι να σημάνει η ώρα μιας ακόμη απελευθέρωσης που θα γεννήσει νέες ελπίδες.
Φύλαξε λοιπόν το τελευταίο και πολυτιμότερο σπίρτο σου και μην το καις.
